Iets dat je tegenwoordig steeds vaker ziet is dat opa’s en oma’s op structurele basis op hun kleinkinderen oppassen. Dit verschilt van één keer per week een middagje tot meerdere volle dagen per week, waarbij sommige grootouders onmisbaar zijn geworden binnen het gezinsleven. Dit is natuurlijk enorm gezellig voor zowel de grootouders als voor de kinderen en er kan hierdoor een zeer hechte band ontstaan.

In de ideale situatie zijn de vader en moeder van een kind de eerste twee hechtheidspersonen. Wanneer opa’s en oma’s al vanaf de babytijd regelmatig oppassen op hun kleinkind(eren) worden zij vaak de derde en vierde hechtheidspersonen. Een kind heeft namelijk al heel snel door dat opa en oma het goed met hen voor hebben, onvoorwaardelijk van ze houden en er voor ze zijn wanneer dit nodig is. Dit is bijvoorbeeld heel anders bij vrienden van hun ouders, leerkrachten of vriendjes. Een kind voelt namelijk feilloos aan dat de band die ze met deze mensen opbouwen niet per definitie van blijvende aard hoeft te zijn. Dit gegeven maakt dus dat opa’s en oma’s enorm belangrijke hechtheidspersonen zijn in het leven van een kind.